مو دئه ترسی ندأنم از سیاهی
شَهَل داد دشته مئن مه به ترانأ
می دونبال سر ایسأن طوفؤن و بورؤن
می دیل بالاتر از شیر و پلنگه
سیفید برفی فدی
بیشتر فدی
غوصّأ خاکأ کون..
همه گونئن تی همرأ غم ابِئنی،
سیفید رخته دوکون زمینِ جؤن ،
مردومِ فیکره گوذشتأجی پکأ کون.
شؤ چلّأ تمنأ کون دِه خودا
می حال بهم خورده دره
می دیل اینقد خوشه همرأ گب بزه
کم کمی مرده دره..
خزه خسته نبنه
پس امرَئم خسته نبیم!
-----------------------
تو تئه به غم دأنی مو بی نصیبم
تو تئه هم‌دم دأنی ،
هر روز و شؤ
مو می طبیبم!